bazen anlatmak zor ama yazmak rahatlatır...
Bazı hikayeler vardır, dinlerken yüzünüzdeki gülümsemeye hakim olamadığınız... Hani o andaki kendinizin farkına vardığınızda garip hissedersiniz ya o cinsten işte..
Ama öte yandan bazı hikayeler vardır dinlerken içiniz burulur... Anlatılan hikaye genelde yarım kalmıştır.. saçmadır..kimi zaman yoğun duygular ve anlamsız tepkilerle doludur. Uzun lafın kısası tatsızdır. Bu tarz hikayelerde gidenler, kalanlar, gitmek isteyip de yalnız kalmak istemeyenler, ne istediğini bilmeyenler, egolarına hükmedemeyenler vb karakterler vardır çoğu zaman. Kulağa oldukça klasik geliyor değil mi? :)
En yakınınız ya da sevdiklerinizden biri anlattığında eğer giden onu üzmüşse "kendi kaybeder!" diyip kesip attığınız.. ya da giden kendisiyse "mutluysan sorun yok!" diyip gülüp geçtiğiniz hikayeler...
Bu sonu olmayan hikayede giden de kalan da kaybetti.
Giden kaybetti. Mutluluktan uçarken telefona sarılıp anlatmayı..kendini iyi hissetmediği zamanlarda paylaştıkları İstanbul'un kıyısında köşesinde buluşup, ona bir yandan "iyiyim" derken aslında ikisinin de anladığını bilerek rahaça ağlayabilmeyi.. hemen herşeyi enine boyuna tartışabilmeyi.. zaman -mekan ne olursa olsun bir telefonla yanında olan, en ufak hareketinden saklamaya çalışsa da konuşmadan ne hissettiğini anlayan yeri doldurulamayacak olan bir dostun varlığını...
Kalan kaybetti. Bir daha hiç bırakmak istemeyecek kadar sıkı sıkı sarılabilmeyi.. anlatacağı ne olursa olsun yadırganmamayı.. kocaman egosuyla bile gurur yapmayacak kadar sevdiğini söylediği "kıymetlisini"... kalbine dokunduğu her zaman, aklına düştüğü her an nerde olursa olsun bunu çekinmeden dile getirebilmeyi.. miniminnacık bi inek yavrusunun doğduğu o mucizevi anda bu güzel haberi onunla paylaşmayı isteyecek kadar sevdiği bir dostun varlığını...
Bu yarım kalmış hikayede çok güzel şeyler yaşandı.. çok hatalar yapıldı.. geri alınamicak çok sözler söylendi... çok tepkiler ortaya konuldu...ve onca senenin ardından sonbahar geldi...
Dedim ya.. bu sonu olamayan hikayede giden de kalan da kaybetti.
Ama öte yandan bazı hikayeler vardır dinlerken içiniz burulur... Anlatılan hikaye genelde yarım kalmıştır.. saçmadır..kimi zaman yoğun duygular ve anlamsız tepkilerle doludur. Uzun lafın kısası tatsızdır. Bu tarz hikayelerde gidenler, kalanlar, gitmek isteyip de yalnız kalmak istemeyenler, ne istediğini bilmeyenler, egolarına hükmedemeyenler vb karakterler vardır çoğu zaman. Kulağa oldukça klasik geliyor değil mi? :)
En yakınınız ya da sevdiklerinizden biri anlattığında eğer giden onu üzmüşse "kendi kaybeder!" diyip kesip attığınız.. ya da giden kendisiyse "mutluysan sorun yok!" diyip gülüp geçtiğiniz hikayeler...
Bu sonu olmayan hikayede giden de kalan da kaybetti.
Giden kaybetti. Mutluluktan uçarken telefona sarılıp anlatmayı..kendini iyi hissetmediği zamanlarda paylaştıkları İstanbul'un kıyısında köşesinde buluşup, ona bir yandan "iyiyim" derken aslında ikisinin de anladığını bilerek rahaça ağlayabilmeyi.. hemen herşeyi enine boyuna tartışabilmeyi.. zaman -mekan ne olursa olsun bir telefonla yanında olan, en ufak hareketinden saklamaya çalışsa da konuşmadan ne hissettiğini anlayan yeri doldurulamayacak olan bir dostun varlığını...
Kalan kaybetti. Bir daha hiç bırakmak istemeyecek kadar sıkı sıkı sarılabilmeyi.. anlatacağı ne olursa olsun yadırganmamayı.. kocaman egosuyla bile gurur yapmayacak kadar sevdiğini söylediği "kıymetlisini"... kalbine dokunduğu her zaman, aklına düştüğü her an nerde olursa olsun bunu çekinmeden dile getirebilmeyi.. miniminnacık bi inek yavrusunun doğduğu o mucizevi anda bu güzel haberi onunla paylaşmayı isteyecek kadar sevdiği bir dostun varlığını...
Bu yarım kalmış hikayede çok güzel şeyler yaşandı.. çok hatalar yapıldı.. geri alınamicak çok sözler söylendi... çok tepkiler ortaya konuldu...ve onca senenin ardından sonbahar geldi...
Dedim ya.. bu sonu olamayan hikayede giden de kalan da kaybetti.
Yorumlar
Yorum Gönder