Camdan kale

Kendimizi nasıl inandırmak istiyoruz her şeyin düzeleceğine,
“Zaman”ın bütün dertlere deva olacağına…
Umutsuzlukların esiri olup mutluluk kavramı üzerine kafa yormaz olmuşuz…
Vazgeçmişiz, boş vermişiz heyecanları, tutkuları, kahkahaları…
Camdan bir kale yapmışız kendimize,
Yüksek duvarlarla çevirmişiz etrafımızı kimse gardımızı aşamasın diye…
Duygularımızı saklamışız sandıklara, anahtarlarını fırlatıp atmışız uzaklara…
İncinmekten, kalp yaralarından öylesine canımız yanmış ki,
Terk-i diyar eylemekteyiz o zamandan bu yana…

Hayallere dalamaz olmuşuz, rüyalara gidemez…
Gri karanlık bir bulut çöküvermiş yüreğimizin üstüne.
Günler hep aynı, geceler geçmek bilmez olmuş haliyle…

En son ne zaman birine içten sarıldığını hatırlamakta zorluk çeken insanlar,
Telaş içinde bir yerlere yetişmeye çalışan ciddi-asık suratlar…
Hissedemez, benimseyemez olmuş,
Seni seviyorum demekten korkan bir toplum olmuşuz sonunda.

Yaldızlı maskelerin altında gözler gizemlere bürünmüş,
Fakat anlamlarını yitirmişler...
Sırlarla dolu olmayı marifet bilmiş, içimize kapandıkça kendimizi yüce sanar olmuşuz.
Aldanmış, aldatmış, aldatılmışız…
Kalpleriyle yaşamaya cesareti olan insanlar kaybetmeye mahkum olmuş,
Yapayalnız kalmışlar.
Ve biz işte böyle büyümüşüz…