hayatın "es" leri

Hani daha yaparken hata olduğunu bildiğimiz ama yine de kendimizi yapmaktan alıkoyamadığımız şeyler vardır ya.. İşte ben bu durumdan şikayetçiyim.
Bir sözcük olur bu, ansızın dudaklarınızın arasından süzülen.. Bir mesaj olur gecenin köründe parmaklarınızdan tıkır tıkır gelen.. Bir tepki, bir sitem, bir kapı çarpar belki - derin bir sessizlik gelir hemen ardından..
Evet, hatadır bunlar bazen.. Hatadır hepsi belki de.. Bazen yanlış, bazen geri dönüşü olmayan, sonrasında pişmanlıklar kovalayan..
Ama işte asıl o anlarda gelir yürek dile. O anlarda kendin olursun birden bire. İçindeki çocuk, kalbindeki yoğunluk, aklındaki özlem..
Onca zaman biriktirdiklerin, isteyip de söyleyemediklerin..
İşte bu anlarda kalp kırmamayı bilmektir asıl olan.. Rezil olmaktan, küçük hissetmekten, geri adım atmamak için hırçınlaşmaktan ziyade..
Karşındakinin ne diyeceğini bilmemesi, çekip gitmesi, sana birden sarılıvermesi.. Bunların hiçbirini düşünmeden çocuk olmaktır, umudetmektir asıl olan. Hesap kitap yapmadan es vermektir hayata. Es vermektir ki anlam bulsun yaşam anlarda.
Sonrasında hüzün, pişmanlık, sevinç her ne olursa olsun kendi hatalarını yapmak, kendi es'lerini vermektir.